និក្ខមនំ ៣:១-៤,៧-១០
រួចព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូលថា អញបានឃើញសេចក្ដីវេទនារបស់រាស្ត្រអញ ដែលនៅស្រុកអេស៊ីព្ទហើយ ... ពីព្រោះអញស្គាល់សេចក្ដីទុក្ខព្រួយរបស់គេ។ និក្ខមនំ ៣:៧
មានពេលមួយ ស្ត្រីជាម្តាយម្នាក់បានមើលមុខខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំ កុំឲ្យការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំ ក្លាយជាអសារឥតការ។ ភ្លាមៗនោះ គំនិតខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន កាលខ្ញុំបានដឹកនាំកម្មវិធីបុណ្យសពរបស់កូនប្រុសគាត់ ជាយុវជនម្នាក់ ដែលបានបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ គាត់ដឹងថា ខ្លួនគាត់កំពុងនិយាយអំពីអ្វី។ គាត់ស្គាល់ការឈឺចាប់។ តែគាត់ក៏ដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់អាចប្រើការឈឺចាប់ ដើម្បីថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ និងជួយអ្នកដទៃ គឺជាអ្វីដែលមិត្តភក្តិម្នាក់នេះធ្វើបានល្អយ៉ាងខ្លាំង។ ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំបានឮពាក្យសម្តីរបស់គាត់ ខ្ញុំបានទទួលការកម្សាន្តចិត្ត និងការលើកទឹកចិត្ត ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងប្រឈមមុខដាក់ការពិនិត្យសុខភាពរកមើលជំងឺមហារីកកំរិតធ្ងន់។ គាត់កំពុងរំឭកខ្ញុំថា ព្រះទ្រង់បានស្តាប់ឮសម្លេងយំ និងទំនួញរបស់ខ្ញុំ ហើយព្រះអង្គបានគង់ជាមួយខ្ញុំ ក្នុងការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំ ហើយប្រើវា ជាឱកាសដើម្បីជួយអ្នកដទៃ តាមរបៀបថ្មីមួយ។
លោកម៉ូសេក៏បានដឹងផងដែរថា ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ នៅពេលដែលពួកគេមានការឈឺចាប់។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “អញបានឃើញសេចក្ដីវេទនារបស់រាស្ត្រអញ ដែលនៅស្រុកអេស៊ីព្ទហើយ ក៏បានឮពាក្យគេអំពាវនាវដោយព្រោះពួកអ្នកដែលសង្កត់សង្កិនដែរ ពីព្រោះអញស្គាល់សេចក្ដីទុក្ខព្រួយរបស់គេ”(និក្ខមនំ ៣:៧)។ នៅពេលខ្លះ ពួកអ៊ីស្រាអែលមានអារម្មណ៍មិនខុសពីយើងរាល់គ្នាទេ។ ពួកគេប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គបានទុកពួកគេចោល នៅពេលដែលពួកគេទទួលរងការសង្កត់សង្កិន។ តែព្រះអង្គបានធានាពួកគេថា ព្រះអង្គមានផែនការ “ជួយសង្គ្រោះពួកគេ” ហើយ ព្រះអង្គក៏បានឮ “ពាក្យអំពាវនាវ” របស់ពួកគេហើយដែរ(ខ.៨-៩)។ ព្រះអង្គនឹងប្រើការឈឺចាប់របស់ពួកគេ ដើម្បីជួយឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេមានការលូតលាស់ និងមានជ័យជម្នះមកលើខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ ហើយថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ។ 
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៩០ ដែលលោកម៉ូសេបាននិពន្ធ គាត់បានប្រកាសថា “កំណត់អាយុនៃយើងខ្ញុំ គឺបានត្រឹម៧០ឆ្នាំទេ ឬបើមានកំឡាំងច្រើន នោះបានដល់៨០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ គង់តែអ្វីៗដែលជាទីអួតក្នុងឆ្នាំទាំងនោះ សុទ្ធតែជាការនឿយលំបាក នឹងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយទទេ”(ខ.១០) តែសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះ តែងតែនៅជាប់ជាមួយយើង អស់មួយជីវិតយើង(ខ.១៤)។ ព្រះអង្គនឹងមិនឲ្យការឈឺចាប់របស់យើង ប្រែជាអសារឥតការ ហើយយើងក៏មិនត្រូវធ្វើឲ្យវាប្រែជាគ្មានប្រយោជន៍ដែរ។—Tom Felten

តើអ្នកមានការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងណា ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះទ្រង់ស្តាប់ឮទំនួញរបស់អ្នក? 
តើព្រះទ្រង់កំពុងប្រើការឈឺចាប់របស់អ្នក ដើម្បីជួយអ្នកដទៃដូចម្តេចខ្លះ? 
ឱព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានឮសម្លេងទូលបង្គំទួញយំ 
ហើយប្រើការឈឺចាប់របស់ទូលបង្គំ ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ។ 
Visit ODBU.org/CA211 to discover why we believe in a God who allows suffering
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ២របាក្សត្រ ២៥-២៧ និង យ៉ូហាន ១៦