ព្រឹក
ពាក្យសម្តីប្រកបដោយប្រាជ្ញា
ដោយDave Branon
May 17, 2017
តើសាច់ដុំអ្វី ដែលខ្លំាងជាងគេ ក្នុងរាង្គកាយមនុស្ស? អ្នកខ្លះឆ្លើយថា សាច់ដុំអណ្តាតខ្លាំងជាងគេ តែយើងពិបាកនឹងកំណត់ថា សាច់ដុំណា ដែលខ្លាំងជាងគេ ព្រោះសាច់ដុំនីមួយៗ មិនធ្វើការតែម្នាក់ឯងទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងថា អណ្តាតជាសាច់ដុំដ៏ខ្លាំង។ វាជាសាច់ដុំដ៏តូចទេ តែអាចធ្វើឲ្យមានការខូចខាតជាច្រើន។ សរីរាង្គដ៏តូច និងសកម្មមួយនេះជួយឲ្យយើងញាំអាហារ លេប ដឹងរស់ជាតិ ហើយចាប់ផ្តើមការរំលាយអាហារ តែយើងចេះតែប្រើវា ដើម្បីនិយាយអ្វីដែលយើងមិនគួរនិយាយ។ គេបានប្រើអណ្តាត ដើម្បីនិយាយបញ្ជោរ ជេរ កុហក់ អួត និងវាយប្រហារអ្នកដទៃ ។ល។ ដូចនេះ តើអណ្តាតជាសាច់ដុំ ដែលគ្រោះថ្នាក់ណាស់មែនទេ? ប៉ុន្តែ គេក៏អាចប្រើអណ្តាត ធ្វើការល្អជាច្រើន។ ពេលយើងបានទទួលការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អណ្តាតអាចផ្លាស់ប្រែទៅជាឧបករណ៍ដ៏ល្អក្រៃលែង។ យើងអាចប្រើអណ្តាត ដើម្បីនិយាយអំពីភាពសុចរិត(ទំនុកដំកើង ៣៥:២៨) និងភាពយុត្តិធម៌របស់ព្រះ(៣៧:៣០)។ យើងអាចប្រើអណ្តាត និយាយអំពីសេចក្តីពិត(១៥:២) បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៣:១៨) និងសារភាពបាបនៅចំពោះព្រះ(១យ៉ូហាន ១:៩)។ យើងអាចប្រើអណ្តាតឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិត ១២:១៨ បានចែងថា “សម្តីរបស់មនុស្សប្រាជ្ញជាថ្នាំផ្សះវិញ”។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតអណ្តាតយើងមក ដើម្បីនាំមកនូវការប្រោសឲ្យជា ដល់អ្នកដទៃ មិនមែនដើម្បីបង្កររបួសដល់ពួកគេឡើយ។ កាលណាយើងប្រើអណ្តាតត្រូវតាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់ គឺមានន័យថា យើងកំពុងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ហើយ។-Dave Branon
បទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ
សម្តីរបស់មនុស្សប្រាជ្ញជាថ្នាំផ្សះវិញ។-សុភាសិត ១២:១៨
ប្រភេទ
ល្ងាច
កាន់តែចូលជិតបានមួយជំហានទៀត
ដោយDavid H. Roper
May 17, 2017
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានឡើងជួរភ្នំវីតនី ដែលមានកំពស់៤៤២១ ម៉ែត្រ ជាជួរភ្នំខ្ពស់ជាងគេ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ កាលនោះ យើងបានធ្វើដំណើរមកដល់កន្លែងបោះជំរុំ វីតនី ផូរធល នៅពេលយប់។ ហើយក៏បានលាតកម្រាលភួយសម្រាប់គេង នៅក្នុងជំរុំ ហើយបានព្យាយាមគេងឲ្យបានច្រើន មុនពេលយើងចាប់ផ្តើមឡើងភ្នំ នៅពេលព្រលឹម។ ការឡើងភ្នំវីតនី មិនតម្រូវឲ្យយើងតោងឡើងថ្មចោទៗនោះទេ គឺយើងគ្រាន់តែឡើង ដោយថ្មើរជើងតាមផ្លូវចោទ ដែលមានចម្ងាយជាង១៧គីឡូម៉ែត្រ ឡើងទៅខាងលើកំពូលភ្នំ ធ្វើឲ្យយើងហត់យ៉ាងខ្លាំង។ ថ្វីដ្បិតតែការឡើងភ្នំនោះមានការពិបាកមែន តែយើងមានចិត្តសប្បាយរីករាយ ដោយបានឃើញទេសភាពដែលគួរឲ្យចាប់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដែលមានបឹងពណ៌ខៀវដ៏ស្រស់ស្អាត និងវាលស្មៅនៅតាមផ្លូវ។ ប៉ុន្តែ ផ្លូវឡើងទៅលើមានចម្ងាយឆ្ងាយ ហើយធ្វើឲ្យហត់ ធ្វើឲ្យយើងដឹងថា ជើង និងសួតរបស់យើងអាចទ្រាំទ្ររួចឬអត់។ ខ្ញុំក៏គិតចង់ត្រឡប់ទៅខាងក្រោមវិញ ខណៈពេលដែលថ្ងៃជិតអស្តង្គត ហើយផ្លូវដែលនៅពីមុខយើង ហាក់ដូចជាកាន់តែឆ្ងាយទៅៗគ្មានទីបញ្ចប់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំបានមើលទៅជួរភ្នំ ហើយក៏បានដឹងថា ជំហាននីមួយៗដែលខ្ញុំបានបោះទៅមុខ កំពុងតែនាំខ្ញុំឲ្យកាន់តែជិតទៅដល់កំពូលភ្នំ។ បើខ្ញុំគ្រាន់តែបន្តដើរទៀត ខ្ញុំមុខជានឹងបានទៅដល់គោលដៅ។ ការគិតដូចនេះ បានជួយឲ្យខ្ញុំបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំសេចក្តីបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ពេលដែលគាត់បញ្ជាក់យើងថា “សេចក្តីសង្គ្រោះបានមកជិតបង្កើយ ជាជាងកាលយើងទើបនឹងជឿនោះ”(រ៉ូម ១៣:១១)។ ពេលថ្ងៃមួយទៀតបានមកដល់ គឺមានន័យថា យើងរស់នៅកាន់តែជិតដល់ថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ បានមួយថ្ងៃទៀតហើយ គឺកាន់តែជិតដល់ថ្ងៃដែលយើងនឹង “បានជួប” និងឃើញព្រះភ័ក្ត្រព្រះសង្រ្គោះនៃយើង។ ការគិតដូចនេះ នឹងជួយឲ្យយើងបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។-David Roper
បទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ
សេចក្តីសង្គ្រោះបានមកជិតបង្កើយ ជាជាងកាលយើងទើបនឹងជឿនោះ។-ខ.១១