ព្រឹក
ព្រះយេស៊ូវឈោងព្រះហស្តមករកអ្នក
ដោយKaren Huang
August 31, 2025
ម៉ាកុស ១:៤០-៤៥
ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិត ក៏លូកព្រះហស្តទៅពាល់គាត់ដោយបន្ទូលថា ខ្ញុំចង់ដែរ ឲ្យជាស្អាតទៅ។ ម៉ាកុស ១:៤១
លេតធី(Letty) គឺជាអ្នកបោសសម្អាតក្នុងអគារការិយាល័យ។ មនុស្សជាច្រើនបានដឹងថា គាត់មានទម្លាប់ដើរលឿន គឺលឿនខុសពីធម្មតា។ មូលហេតុគឺដោយសារគាត់មិនចង់ជួបអ្នកដទៃ។ ជីវិតគាត់មានស្នាមរបួសដោយសារភាពទាល់ក្រ ហើយក៏ស៊ាំនឹងការមើលងាយពីអ្នកដទៃ ហេតុនេះហើយ គាត់បានដើរកាត់អ្នកដទៃ ដោយប្រញាប់យកដៃបាំងមុខគាត់មួយចំហៀង។ គាត់ថា គាត់មានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារគាត់មិនដូច “មនុស្សធម្មតា ដែលស្អាត និងមានការអប់រំ”។ នៅពេលដែលស្ត្រីម្នាក់ នៅកន្លែងធ្វើការជាមួយគាត់បានរាប់អានគាត់ជាមិត្តភក្តិ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមទទួលបានការប្រោសឲ្យជា។
បុរសមានជំងឺឃ្លង់ម្នាក់ បានរស់នៅដោយការខ្មាសអៀន ប្រហែលជាខ្លាំងជាង លេធីទៅទៀត។ ជំងឺគាត់បានធ្វើឲ្យគាត់មានភាពមិនស្អាត តាមស្តង់ដារនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ដោយបានកាត់ផ្តាច់គាត់ចេញពីសង្គមរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅសម័យដើម។ បញ្ហារបស់គាត់ មិនគ្រាន់តែជាជំងឺខាងរូបកាយប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជាដំបៅខាងព្រលឹងវិញ្ញាណផងដែរ។ ដោយសារជំងឺនេះ គាត់បានចូលទៅរកព្រះគ្រីស្ទ ដោយទូលសូមព្រះអង្គថា “បើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ទ្រង់អាចនឹងប្រោសឲ្យទូលបង្គំជាស្អាតបាន”(ម៉ាកុស ១:៤០)។ គាត់បានទូលសូមព្រះអង្គប្រោសគាត់ឲ្យជា តែការទូលសូមនេះ ក៏បានដកសេចក្តីអាម៉ាសចេញពីគាត់ផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លើយតប មិនមែនដោយបណ្តេញគាត់ចេញ តែដោយសេចក្តីអាណិត។ ព្រះអង្គក៏បានលូកព្រះហស្តទៅពាល់គាត់ ដោយមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំចង់ដែរ ចូរឲ្យបានជាស្អាតចុះ!”(ខ.៤១)។ ដែលលេធីបានទទួលការរាប់រក ដោយមិត្តរួមការងារជាយ៉ាងណា នោះឥរិយាបថរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺបានបង្ហាញច្បាស់ថា ព្រះអង្គបានទទួលយកបុរសកើតឃ្លង់ ទោះគេបានស្អប់ខ្ពើមគាត់ខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ។
យើងប្រហែលជាបានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជីវិតរបស់យើង ដោយការលាក់បាំងអ្វីមួយ ដែលយើងគិតឃើញថា វាបានកាត់ផ្តាច់ខ្លួនយើងចេញពី “មនុស្សធម្មតា ស្រស់ស្អាត និងមានការអប់រំ”។ ចូរយើងអនុញ្ញាតព្រះយេស៊ូវ ឲ្យលូកព្រះហស្តមកពាល់យើង ហើយប្រោសលោះយើង ឲ្យរួចពីការខ្មាសអៀននោះ។ ចូរយើងដឹងថា ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានទទួលយក និងស្រឡាញ់យើង។—Karen Huang
តើមានអ្វីធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន? តើអ្នកអាចថ្វាយការអៀនខ្មាសនេះ
ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានក្តីស្រឡាញ់ដ៏ប្រោសលោះ ដោយរបៀបណា?
ឱព្រះយេស៊ូវ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានឈោងមករកទូលបង្គំ ទោះទូលបង្គំមានបាបធ្ងន់យ៉ាងណាក៏ដោយ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ទំនុកដំកើង ១៣២-១៣៤ និង ១កូរិនថូស ១១:១៧-៣៤
ប្រភេទ
ល្ងាច
តើព្រះបានរាប់យើងជាសុចរិតដូចម្តេចខ្លះ? (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
August 31, 2025
«ប៉ុន្តែ សេចក្តីអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំពីមុន នោះខ្ញុំបានរាប់ជាខាតវិញ ដោយព្រោះព្រះគ្រីស្ទ... ដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ ដែលដោយយល់ដល់ទ្រង់ ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ ហើយបានរាប់ទាំងអស់ទុកដូចជាសំរាម ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់»(ភីលីព ៣:៧-៩)។
មានពេលច្រើនដងពេកហើយ ដែលជីវិតរបស់យើងខ្វល់ខ្វាយអំពីការអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ ដើម្បីចូលចំណោមគេចុះ ឬដើម្បីឲ្យគេស្វាគមន៍យើង។ «តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីឲ្យអាចចូលរៀនក្នុងសាលារៀននោះបាន? ដើម្បីឲ្យសង្គមរាប់រកយើង? ដើម្បីឲ្យយើងក្លាយជាមេគេ?» យ៉ាងណាមិញ ធម្មជាតិរបស់មនុស្សពីកំណើតមក ក៏មានចម្ងល់ដូចនេះផងដែរ អំពីការពិតខាងវិញ្ញាណ៖ «តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្តេច ឲ្យបានជីវិតរស់អស់កល្បជានិច្ច»(លូកា ១៨:១៨)។
ជាញឹកញាប់ យើងពឹងផ្អែកលើសកម្មភាពដែលយើងធ្វើជាប្រចាំ ដូចជា ការទៅព្រះវិហារ ការអធិស្ឋាន និងការអានព្រះគម្ពីរប៊ីប។ យើងមានទំនុកចិត្ត ពេលយើងបានអនុវត្តជាទៀងទាត់ តែយើងមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុស ពេលយើងមិនបានអនុវត្ត។ យើងមើលឃើញក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាកាំជណ្តើរ ដែលយើងអាចឡើងទៅរកការទទួលស្គាល់របស់ព្រះ។
មុនពេលសាវ័ក ប៉ុល រៀបរាប់អំពីការខាតបង់ក្នុងបទគម្ពីរនេះ គាត់បាននិយាយអំពី «អ្វីៗដែលគាត់ទទួលបាន» ក្នុងជីវិតគាត់ ដែលគាត់ទទួលបានជាមរតក ក៏ដូចជារកបានដោយសមត្ថភាពខ្លួនឯង ដោយសារគាត់មានឯកសិទ្ធិពីកំណើត ក៏ដូចជាមានការអប់រំខ្ពង់ខ្ពស់។ គេមិនចាំបាច់ត្រូវសួរគាត់អំពីវង្សត្រកូលដែលគាត់មានពីកំណើតឡើយ។ ត្រង់ចំណុចនេះសាវ័ក ប៉ុល ចង់មានន័យថា បើព្រះទ្រង់ទទួលយកមនុស្សទាំងអស់ ដោយសារកត្តាទាំងអស់នេះ នោះយើងអាចដឹងថា គាត់មានភាពសក្ដិសមគ្រប់យ៉ាងហើយ តើគាត់មិនបានធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យ និងធ្វើកិច្ចការខាងវិញ្ញាណបានយ៉ាងល្អិតល្អន់ហើយទេឬ?
សាវ័ក ប៉ុល ធ្លាប់គិតថា គាត់គឺជាអ្នកមហាសេដ្ឋីខាងវិញ្ញាណ។ គាត់ធ្លាប់គិតថា គាត់មានភាពបរិសុទ្ធក្នុងកម្រិតខ្ពស់។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយការយល់ឃើញនេះបានផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង។ ក្នុងការធ្វើដំណើរពីទីក្រុងយេរូសាឡិមទៅទីក្រុងដាម៉ាស គាត់ក៏បានដឹងថា គាត់មានការក្ស័យធនខាងវិញ្ញាណ ពោលគឺមិនទាំងបានធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកសេចក្តីបរិសុទ្ធផងដែរ។ តើសាវ័ក ប៉ុល សង្ឃឹមអ្វី? នៅតាមផ្លូវ គាត់ក៏បានជួបព្រះយេស៊ូវ ដែលបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ (កិច្ចការ ៩:១-១៩) ហើយគាត់ក៏បានយល់គោលលទ្ធិនៃការរាប់ជាសុចរិត ដែលក្នុងនោះព្រះទ្រង់ប្រកាសថា មនុស្សមានបាបបានក្លាយជាសុចរិត ផ្អែកទៅលើព្រះរាជកិច្ចដែលព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះអង្គសម្រេចបាន។
ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះមានភាពខុសប្លែកពីកាំជណ្តើរឆ្ងាយណាស់ តែមានលក្ខណៈដូចកញ្ចក់ជាងត្រង់ចំណុចដែលថា ក្រឹត្យវិន័យបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា យើងបានធ្វើខុស ហើយមិនអាចលុបលាងកំហុសខ្លួនឯងបានទេ។ អ្វីៗដែលយើងសម្រេចបានកាលពីមុន ឥឡូវនេះបានក្លាយជាការខាតបង់ គឺជាការបរាជ័យ។
តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទទទួលយកអ្នក? ព្រះអង្គទទួលយក មិនមែនដោយសារអ្នកចូលមករកព្រះអង្គដោយសេចក្តីសុចរិតដែលអ្នកសម្រេចបាននោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺដោយសារបាបរបស់អ្នកត្រូវបានផ្ទេរទៅព្រះអង្គដែលមិនមានបាបសោះ បានត្រឡប់ជាតួបាបជំនួសយើងរាល់គ្នាវិញ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានទទួលសេចក្តីសុចរិតដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ (២កូរិនថូស ៥:២១)។ អ្នកមិនអាចបន្ថែម ឬបន្ថយការរាប់សេចក្តីសុចរិតដែលព្រះអង្គបានប្រទានឡើយ។ ការរាប់ជាសុចរិតមានភាពពេញលេញ ព្រោះព្រះទ្រង់ប្រទានសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដល់អ្នកជឿ ហើយក៏បានចប់សព្វគ្រប់ ដោយសារការរាប់ជាសុចរិតបានពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើអំណោយរបស់ព្រះ ដែលជាព្រះរាជបុត្រា។ ពេលណាអ្នកដឹងថា អ្នកមិនអាចបាត់បង់ផ្លូវចូលទៅរកជីវិតអស់កល្ប នោះអ្នកក៏ត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីលះបង់អ្វីៗផ្សេងទៀត ថ្វាយព្រះដែលបានប្រទានផ្លូវនោះមក។ ពោលគឺអ្នកអាចលះបង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ ឋានៈ បុណ្យសក្តិ និងទ្រព្យសម្បត្តិ។ អ្វីក៏ដោយដែលអ្នកធ្លាប់គិតថា អ្នកសម្រេចបាន នោះអ្នកអាចចាត់ទុកពួកវាជាខាតវិញ ដោយអំណរ។ អ្នកបានស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ជីវិតថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ ព្រោះអ្នកដឹងថា តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទអ្នករកបានជីវិតពិត។ តើមានអ្វីដែលអ្នកពិបាកលះបង់ដើម្បីព្រះគ្រីស្ទ? ចូរឲ្យការរាប់ជាសុចរិត បានបណ្តាលចិត្តឲ្យអ្នកស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គអស់ពីចិត្ត។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ កិច្ចការ ២៦:១-២៩
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ទំនុកតម្កើង ១៣៣-១៣៤, និង២កូរិនថូស ១០