សន្តិភាពក្នុងចិត្តដ៏ជាប់លាប់ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
October 15, 2025
«មួយទៀត បងប្អូនអើយ ឯសេចក្ដីណាដែលពិត សេចក្ដីណាដែលគួររាប់អាន សេចក្ដីណាដែលសុចរិត សេចក្ដីណាដែលបរិសុទ្ធ សេចក្ដីណាដែលគួរស្រឡាញ់ សេចក្ដីណាដែលមានឈ្មោះល្អ បើមានសគុណណា ឬជាសេចក្ដីសរសើរណា នោះចូរពិចារណាពីសេចក្ដីទាំងនោះចុះ» (ភីលីព ៤:៨)។
យើងចង់ស្គាល់សន្តិភាពរបស់ព្រះ និងនៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ សន្តិភាពរបស់ព្រះដែលការពារចិត្ត និងគំនិតយើង (ភីលីព ៤:៧) មិនកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ យើងនឹងបានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងសន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្តដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះ ពេលណាយើងបណ្ដុះគំនិតយើងឲ្យគិតអំពីអ្វីដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ។ ដូចនេះ ដើម្បីស្គាល់សន្តិភាព ជាដំបូងយើងត្រូវសួរខ្លួនឯងថា «តើខ្ញុំត្រូវមានការគិតយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?»
សាវ័ក ប៉ុល បានឆ្លើយសំណួរនេះ ក្នុងបទគម្ពីរខាងលើ ដោយលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យបង្កើតរបៀបនៃការគិត ផ្អែកទៅលើសេចក្តីអ្វីដែលល្អប្រសើរ និងគួរឲ្យសរសើរ។ ហេតុនេះហើយ គាត់បានបង្រៀនយើងអំពីគុណធម៌ទាំង៦ ធ្វើជាមូលដ្ឋាននៃការគិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។
គុណធម៌ទី១ គឺជាសេចក្តីពិត។ យើងត្រូវតែពាក់ខ្សែក្រវាត់នៃសេចក្តីពិត មុនពេលយើងអាចទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីផ្នែកដទៃទៀតនៃគ្រឿងសឹករបស់ព្រះ (អេភេសូរ ៦:១៤)។ ដូចនេះ ជាបឋម យើងត្រូវក្រវាត់ខ្លួនដោយសេចក្តីពិតដែលរកបានក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយមិនផ្តេកផ្ដួលតាមគំនិតខ្លួនឯង ហើយមានការដកពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយសេចក្តីពិតនោះ ពេលណាយើងប្រកាសដំណឹងល្អទៅកាន់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃ។ ទីពីរ សាវ័ក ប៉ុល បានបង្គាប់យើងឲ្យគិតអំពី «សេចក្តីណាដែលគួររាប់អាន» ឬ «គួរឲ្យគោរព»។ ការផ្ដោតគំនិតរបស់យើងទៅលើសេចក្តីអ្វីដែលគួរឲ្យគោរពរាប់អាន គឺផ្ទុយនឹងការគិតអំពីអ្វីដែលខុសសីលធម៌ និងស្របតាមលោកីយ៍។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងមិនត្រូវចម្អែតគំនិតយើង ដោយការកម្សាន្តសប្បាយអសីលធម៌ ឬការសប្បាយដែលគ្មានន័យ ដែលកំពុងគ្របដណ្តប់យ៉ាងខ្លាំងមកលើសង្គមលោកីយ៍សព្វថ្ងៃ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវគិតអំពីអ្វីដែលលើកវិញ្ញាណយើងទៅរកព្រះ និងកិច្ចការដ៏ធំប្រសើររបស់ព្រះអង្គ។ ទី៣ និងទី៤ សាវ័ក ប៉ុល បានបង្រៀនយើងឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្អែកទៅលើអ្វីដែលសុចរិត និងបរិសុទ្ធ ជាជាងផ្អែកទៅលើអ្វីដែលសុខស្រួល ឬពេញចិត្ត។ គឺការគិតរបៀបនេះហើយ ដែលបានធ្វើឲ្យលោក យ៉ូសែប មានភាពខុសប្លែកពីស្ដេច ដាវីឌ ក្នុងស្ថានភាពស្រដៀងគ្នា ដែលក្នុងនោះប្រពន្ធរបស់លោក បូទីផា បានតាមស្រឡាញ់លោក យ៉ូសែប ហើយគាត់បានសម្រេចចិត្តគេចចេញពីនាង ផ្អែកទៅលើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ មិនមែនទៅលើអ្វីដែលងាយស្រួល ឬធ្វើឲ្យគាត់សប្បាយភ្លាមៗនោះទេ (លោកុប្បត្ដិ ៣៩:៦-១២)។ រីឯស្ដេច ដាវីឌ វិញ ទ្រង់ធ្វើតាមអារម្មណ៍របស់ទ្រង់ ដោយប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតធ្ងន់ធ្ងរ ដោយរួមដំណេកជាមួយនាង បាសេបា ហើយសម្លាប់ស្វាមីរបស់នាង (២សាំយ៉ូអែល ១១)។ ការដែលយើងបានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះហើយ មិនមានន័យថា យើងនឹងជៀសផុតពីការទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះ ដែលផ្តើមចេញពីគំនិតរបស់យើង ហើយកើតចេញជាអំពើបាបនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ការគិតឲ្យសមជាមនុស្សដែលបានសង្គ្រោះនឹងជួយយើងជៀសវាងអំពើបាប។ ទី៥ និងទី៦ យើងត្រូវតែគិត អំពី «សេចក្តីអ្វីដែលមានឈ្មោះល្អ» និង «សេចក្តីអ្វីដែលគួរសរសើរ» ដែលអាចប្រែមកថា «របាយការណ៍ល្អ»។ ពេលណាយើងគិតដូចនេះ យើងនឹងស្តាប់តាមរបាយការណ៍ដែលស្អាងអ្នកដទៃ ជាជាងស្តាប់តាមរបាយការណ៍ដែលបំផ្លាញ ឬធ្វើឲ្យពួកគេខកចិត្ត។ នេះជាផ្នត់គំនិត ដែលលើកកម្ពស់សេចក្តីស្រឡាញ់ជាបងប្អូន និងផ្អែកទៅលើព្រះគុណព្រះ ដែលធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។
ចូររៀបចំការគិតរបស់អ្នក តាមគំរូដែលសាវ័ក ប៉ុល បានផ្តល់ឲ្យ ហើយត្រូវប្រាកដថា អ្នកអធិស្ឋានសូមព្រះអង្គជួយកែតម្រង់ការគិតរបស់អ្នក (ភីលីព ៤:៦-៨) ហើយអ្នកនឹងមិនមានឱកាសច្រើន ដើម្បីថប់បារម្ភ ជាសណ្ឋាននៃគំនិតដែលធ្វើឲ្យខូចសន្តិភាព បំផ្លាញក្តីអំណរក្នុងចិត្តដែលច្រើនតែលួចចូលក្នុងជីវិតយើង។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរហ្វឹកហាត់ការគិតរបស់អ្នកឲ្យមានគំនិតគិតដូចព្រះអង្គ ហើយអ្នកអាចដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងសន្តិភាព និងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំង។
ខគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ១១៩:៩៧-១០៤
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ១សាំយ៉ូអែល ៧-៩ និង អេភេសូរ៥:១-១៦