ព្រឹក
ការជួយយកអសារ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ
ដោយKatara Patton
April 5, 2025
កិច្ចការ ១៦:១១-១៥
កាលនាងបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ព្រមទាំងពួកគ្រួនាងរួចហើយ នោះក៏អញ្ជើញយើងថា បើអស់លោកយល់ឃើញថា ខ្ញុំស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ពិត នោះសូមលោកអញ្ជើញទៅនៅឯផ្ទះខ្ញុំកុំខាន។ កិច្ចការ ១៦:១៥
ក្នុងអំឡុងសម័យចលនាទាមទារសិទ្ធិប្រជាជន នៅអាមេរិក អ្នកស្រី ឡេអា ឆេស(Leah Chase) ជាចុងភៅដ៏ល្បីល្បាញនៅរដ្ឋញូអូលិន បានខិតខំធ្វើអ្វីដែលគាត់អាចធ្វើបាន។ គាត់បានរៀបចំម្ហូបអាហារសម្រាប់អ្នក ដែលកំពុងដើរដង្ហែ ដើម្បីទាមទារសិទ្ធិស្មើគ្នា សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់។ គាត់ថា “ខ្ញុំគ្រាន់តែចែកអាហារដល់ប្រជាជនប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេកំពុងប្រយុទ្ធប្រឆាំងដើម្បីទាមទារអ្វីមួយ ហើយពួកគេមិនដឹងថា ពួកគេនឹងជួបប្រទះអ្វីខ្លះទេ នៅពេលពួកគេចេញខាងក្រៅ។ ពួកគេមិនដឹងថា នឹងមានអ្វីខ្លះកើតឡើងចំពោះពួកគេនៅតាមផ្លូវទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលណាពួកគេនៅទីនេះ ពួកគេដឹងថា ខ្ញុំនឹងចែកអាហារឲ្យពួកគេ។ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានសម្រាប់ពួកគេ”។
ជួនកាល គេអាចនឹងមើលរំលងអំណោយទាននៃការយកអសារអ្នកដទៃ តែអំណោយទាននេះអាចសំខាន់ដូចទម្រង់ផ្សេងទៀត នៃការបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ នាងលីឌា គឺជា “អ្នកជំនួញក្រណាត់ពណ៌ស្វាយ”(ខ.១៤) ក៏បានបម្រើសាវ័កប៉ុល និងគ្រូអធិប្បាយផ្សេងទៀត ដែលជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ ទៅដល់ប្រជាជននៅស្រុកម៉ាសេដូន(កិច្ចការ ១៦:១១-១៤)។ គាត់បានប្រើអ្វីៗដែលគាត់មាន គឺផ្ទះរបស់គាត់ ដើម្បីជួយយកអសារក្រុមការងារដែលកំពុងធ្វើដំណើរបេសកកម្ម។ បន្ទាប់ពីគាត់បានឮដំណឹងល្អ ហើយទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានទទូចគ្រូអធិប្បាយទាំងនោះ ឲ្យស្នាក់នៅផ្ទះរបស់គាត់សិន ដោយប្រាប់ពួកគេថា “បើអស់លោកយល់ឃើញថា ខ្ញុំស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ពិត នោះសូមលោកអញ្ជើញទៅនៅឯផ្ទះខ្ញុំកុំខាន”(កិច្ចការ ១៦:១៥)។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ សាវ័កប៉ុល និងអ្នកធ្វើការជាមួយគាត់ មិនចាំបាច់ត្រូវព្រួយបារម្ភអំពីអាហារឡើយ ព្រោះអ្នកស្រីលីឌាបានជួយទំនុកបម្រុងគាត់។
អំណោយទាននៃការជួយយកអសារអាចមានអត្ថប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការជួយមនុស្សទាំងអស់ ទាំងអ្នកជឿ ក៏ដូចជាអ្នកដែលមិនទាន់ទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ ចូរយើងបម្រើអ្នកដទៃ តាមដែលព្រះទ្រង់ប្រទានលទ្ធភាពឲ្យយើងអាចជួយពួកគេបាន។—Katara Patton
តើការយកអសាររបស់អ្នកដទៃ បានជួយអ្នកដូចម្តេចខ្លះ? តើអ្នកអាចបម្រើអ្នកដទៃនៅថ្ងៃនេះ
និងជួយបំពេញតម្រូវការជាក់ស្តែងរបស់ពួកគេ ដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានបណ្តាលចិត្តគេឲ្យជួយយកអសារទូលបង្គំ។
សូមព្រះអង្គបង្ហាញទូលបង្គំអំពីរបៀបបម្រើអ្នកដទៃ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ១សាំយ៉ូអែល ៤-៦ និង លូកា ៩:១-១៧
ប្រភេទ
ល្ងាច
ការលះបង់ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
April 5, 2025
«ខ្ញុំមានគ្រប់គ្រាន់ទាំងអស់ ហើយក៏បរិបូរផង ខ្ញុំបានពោរពេញហើយ ដោយបានទទួលរបស់ទាំងប៉ុន្មានពីអេប៉ាប្រូឌីត ដែលអ្នករាល់គ្នាផ្ញើទៅខ្ញុំនោះ គឺជាក្លិនឈ្ងុយជាគ្រឿងបូជាដែលព្រះទ្រង់ទទួលហើយសព្វព្រះហឫទ័យដែរ» (ភីលីព ៤:១៨)។
បទគម្ពីរនេះបានលើកទឹកចិត្តអ្នកឲ្យឈប់បង្អង់ ដើម្បីពិចារណាអំពីសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យដែលថា អ្នកអាចធ្វើឲ្យព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ។
យើងអាចមានការលើកទឹកចិត្តណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះអាទិកររបស់យើងនឹងសព្វព្រះទ័យ ចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ តែព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យទទួលស្គាល់ថា នេះជាការពិតមែន។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងខិតខំរស់នៅដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌មានព្រះភ័ក្ត្រញញឹមដាក់យើង។ តាមព្រះគម្ពីរប៊ីប កត្តាដែលកណ្ដាលចិត្តយើងឲ្យស្តាប់បង្គាប់ព្រះ គឺដោយសាររបៀបដែលយើងរស់នៅអាចផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំងឡើង (១ថែស្សាឡូនិច ៤:១) ហើយការដាក់ដង្វាយដោយចិត្តសប្បុរសស្ថិតក្នុងចំណោមវិធីដែលយើងអាចផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះអង្គ ព្រោះជាគ្រឿងបូជាដែលព្រះទ្រង់ទទួល ហើយសព្វព្រះទ័យ។
សាវ័ក ប៉ុល បានពិពណ៌នាអំពីការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព ដោយប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូចនឹងការថ្វាយសត្វធ្វើជាយញ្ញបូជានៅគ្រាសញ្ញាចាស់។ នៅពេលដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ បាននាំដង្វាយដុត គេក៏បានដុតគ្រឿងក្រអូបជាមួយយញ្ញបូជាផងដែរ។ ដូចនេះ ដង្វាយដុតបានបង្កើតឲ្យមានក្លិនដ៏ទាក់ទាញក្នុងន័យថា ការនេះជាតំណាងឲ្យភាពអាចទទួលយកបាន និងភាពផ្អែមល្ហែមនៃដង្វាយដុតនៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះអង្គ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលក្នុងន័យដូចនេះដែរ ទៅកាន់រាស្ត្រព្រះអង្គក្នុងសតវត្សរ៍ទី១ ក៏ដូចជាសតវត្សរ៍ទី២១ថា ពេលណាយើងដាក់ដង្វាយ ដោយចិត្តដែលស្របនឹងព្រះទ័យព្រះអង្គ ដង្វាយនោះនឹងបញ្ចេញក្លិនដ៏ក្រអូប ហើយយញ្ញបូជារបស់យើងនឹងបានជាទីសព្វព្រះទ័យដល់ព្រះអង្គ។
ពេលណាយើងពិចារណាអំពីការដាក់ដង្វាយប្រភេទនេះ យើងមិនគួរមើលរំលងពាក្យ «លះបង់» លឿនពេកឡើយ។ ការថ្វាយដោយការលះបង់ និងការថ្វាយដោយចិត្តសប្បុរសមិនប្រាកដថាដូចគ្នានោះទេ។ យើងអាចមានចិត្តសប្បុរស ដូចអ្នកជឿជាច្រើនទៀត ដោយមិនមានអារម្មណ៍ថា ការដាក់ដង្វាយនោះមានឥទ្ធិពលមកលើជីវិត ឬកាលៈទេសៈរបស់យើង។
កាលព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពួកសាវ័កអំពីបញ្ហានេះ ព្រះអង្គបានលើកឧទាហរណ៍អំពីស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រម្នាក់ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងដាក់ដង្វាយ១ភាគ១០ក្នុងប្រអប់ដង្វាយក្នុងព្រះវិហារ។ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គទតឃើញស្ត្រីនោះ កំពុងទម្លាក់កាក់ចូលក្នុងប្រអប់ដង្វាយដែលស្ទើរតែគ្មានតម្លៃអ្វីសោះ ព្រះអង្គក៏បានប្រៀបធៀបដង្វាយគាត់ជាមួយនឹងដង្វាយរបស់អ្នកមានដែលកំពុងឈរនៅក្បែរគាត់ ដោយមានបន្ទូលថា «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ស្រីមេម៉ាយទ័លក្រនេះបានដាក់ដង្វាយលើសជាងគេទាំងអស់ ដ្បិតអ្នកទាំងនោះ សុទ្ធតែយកពីរបស់សំណល់ខ្លួនមកថ្វាយ តែឯស្ត្រីនេះ នាងបានយកពីសេចក្តីកម្សត់របស់ខ្លួនមកថ្វាយវិញ គឺនាងបានថ្វាយរបស់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលមានសម្រាប់នឹងចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនផង» (លូកា ២១:២-៤)។ អ្នកមានបានថ្វាយដោយចិត្តសប្បុរស តែស្ត្រីមេម៉ាយនោះមានការលះបង់។ គាត់បានធ្វើការលះបង់ ដើម្បីដាក់ដង្វាយ។ ហើយព្រះអម្ចាស់របស់គាត់បានកត់សម្គាល់ឃើញគាត់ ហើយសព្វព្រះទ័យចំពោះទង្វើរបស់គាត់។
តាមនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង យើងមិនមែនជាអ្នកដាក់ដង្វាយដោយការលះបង់នោះទេ។ តែដំណើរជីវិតទាំងមូលរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងការទទួលការឲ្យការថែរក្សា និងការចែករំលែក គឺមានពេញដោយព្រះគុណព្រះអង្គចាប់តាំងពីដើមដល់ចប់។ ពេលណាយើងថ្វាយដោយការលះបង់ ចេញពីចិត្តដែលចង់ផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះ ព្រះអង្គក៏បានសន្យាថា នឹង «បំពេញគ្រប់ទាំងអស់ ដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវការ តាមភោគសម្បត្តិនៃទ្រង់ដ៏ឧត្តមក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៤:១៩)។ ការនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានប្រទាន និងកំពុងប្រទាន ហើយនឹងប្រទានមកយើង ដោយបើកចំហចិត្តយើង និងជួយឲ្យយើងអាចដាក់ដង្វាយដោយការលះបង់ និងក្តីអំណរ។ ហើយការអនុវត្តន៍ដូចនេះ ធ្វើឲ្យព្រះទ្រង់សប្បាយព្រះទ័យ។
ការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព និងទីបន្ទាល់ដែលសាវ័ក ប៉ុល បានថ្លែងអំពីពួកគេបានបង្ហាញថា ពួកគេពិតជាបានជឿថា នេះជាការពិតមែន។ តើការថ្វាយរបស់អ្នកបានបង្ហាញសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកក្នុងកម្រិតណា?
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ១ថែស្សាឡូនិច ៤:១-១២
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ លេវីវិន័យ ៦-៧ និងហេព្រើរ ៨