ព្រឹក
គង់នៅជាមួយពេលយើងឯកោ
ដោយBill Crowder
December 20, 2025
ម៉ាថាយ ១:១៨-២៥
«អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ»។ ហេព្រើរ ១៣:៥
លោកនេហរី ដាវីឌ ថូរ៉ូ(Henry David Thoreau) បានបកស្រាយថា ទីក្រុងគឺជាទីកន្លែង ដែលមនុស្សជាច្រើន “រស់នៅផ្តុំគ្នាដោយភាពឯកោរៀងខ្លួន”។ ការបកស្រាយដូចនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការពិត។ កាលខ្ញុំស្ថិតក្នុងវ័យយុវជន មានបទចម្រៀងជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីភាពឯកោ ឬមនុស្សឯកោ។ រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ ជំងឺរាតត្បាតកូវីដ១៩ បានក្លាយជាមូលហេតុធំជាងគេ ដែលបានបណ្តាលឲ្យមានភាពឯកោ ដែលពិភពលោកធ្លាប់បានស្គាល់។ ហើយបណ្ដាញសង្គមអាចនាំយើងជម្នះភាពឯកោទាំងនោះ ដោយផ្តល់ឲ្យយើងនូវការតភ្ជាប់បណ្ដាញ ដែលគ្មានទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដ។ ភាពឯកោប្រហែលជាបានក្លាយជាជំងឺរាតត្បាតថ្មីហើយ។
ក្នុងការពិពណ៌នា អំពីរឿងនៃព្រះរាជកំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវ កណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយបានចែងថា “ការទាំងនោះកើតមក ដើម្បីឲ្យបានសំរេចសេចក្ដី ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូល ដោយសារហោរាថា«មើល នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ហើយព្រះនាមបុត្រនោះត្រូវហៅថា អេម៉ាញូអែល» ដែលប្រែថា ព្រះអង្គទ្រង់គង់ជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ”(ម៉ាថាយ ១:២២-២៣)។ ចូរយើងគិតអំពីរឿងនេះមួយភ្លែត។ ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយយើង!
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងមិនដែលឯកោឡើយ។ យើងបានកើតជាថ្មី ចូលទៅក្នុងគ្រួសារនៃព្រះគ្រីស្ទ ជាគ្រួសារដែលមានវត្តមាននៅទូទាំងពិភពលោក និងនៅគ្រប់សម័យកាល។ សាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “អ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាអ្នកដទៃ ឬជាអ្នកគ្រាន់តែសំណាក់នៅទៀតទេ គឺជាជាតិតែ១នឹងពួកបរិសុទ្ធ ជាពួកដំណាក់ព្រះវិញ”(អេភេសូរ ២:១៩)។ ព្រះដែលតែងតែគង់នៅជាមួយ ទ្រង់ស្រឡាញ់។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងមិនចាកចេញពីយើង ឬបោះបង់យើងចោលឡើយ(ហេព្រើរ ១៣:៥)។
ទោះអ្នកប្រឈមមុខដាក់អ្វីក៏ដោយ ព្រះវរបិតារបស់អ្នកដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ តែងតែគង់នៅជាមួយអ្នកជានិច្ច។ ចូរអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គជួយអ្នក ខណៈពេលដែលអ្នកបោះជំហានចូលទៅក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ និងបញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវិត។ ព្រះអង្គមានព្រះវត្តមានគង់នៅជាមួយអ្នកគ្រប់ពេលវេលា។—Bill Crowder
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ឯកោ នៅពេលណា? នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ឯកោ តើអ្នកមានដំណោះស្រាយអ្វី?
ឱព្រះវរបិតា ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដោយសារព្រះវត្តមានដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ ទូលបង្គំមិនដែលឯកោឡើយ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : មីកា ១-៣ និង វិវរណៈ ១១
ល្ងាច
ការលន់តួបាប និងភាពធូរស្រាល (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
December 20, 2025
«នោះដាវីឌទ្រង់ចាត់គេ ឲ្យទៅទទួលនាងមកនៅក្នុងដំណាក់ នាងក៏ធ្វើជាភរិយាទ្រង់ ហើយបង្កើតបានបុត្រា១ថ្វាយទ្រង់ តែអំពើដែលដាវីឌបានប្រព្រឹត្តនោះ ជាទីទាស់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះយេហូវ៉ាណាស់...ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ចាត់ណាថាន់ ឲ្យទៅឯដាវីឌ» (២សាំយ៉ូអែល ១១:២៧, ១២:១)។
បើយើងឈប់ព្យាយាមលាក់បាំងបាបរបស់យើង ព្រះអង្គនឹងស្ម័គ្រព្រះទ័យគ្របបាំងវាឲ្យយើង។
ស្ដេច ដាវីឌ បានព្យាយាមលាក់បាំងបាបរបស់ទ្រង់ ដែលជាការសហាយស្មន់ជាមួយនាង បាតសេបា (ឬថែមទាំងអាចជាការរំលោភទៀតផង) ហើយបានរៀបគម្រោងឲ្យលោក អ៊ូរី ជាប្តីរបស់នាងទៅស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាម។ ប៉ុន្តែ ផែនការនេះហាក់ដូចជាមានដំណើរការយ៉ាងរលូន។ ស្ដេច ដាវីឌ ក៏បានរៀបការជាមួយនាង បាតសេបា ហើយហាក់ដូចជាគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងអំពីរឿងអាស្រូវនេះសោះ។ ពេលនៃការបោកបញ្ឆោត និងភាពស្ងប់ស្ងាត់ក៏បានមកដល់។ ស្ដេច ដាវីឌ ជឿថា ទ្រង់បានលាក់បាំងរឿងនេះយ៉ាងរៀបរយ។ ជាញឹកញាប់ បាបបោកបញ្ឆោតយើងឲ្យគិតយ៉ាងដូចនេះឯង។ ប៉ុន្តែ ការគិតរបស់អ្នកដទៃអំពីយើង ច្រើនតែខុសពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលអំពីយើង។
ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីអ្វីដែលអ្នកដទៃមិនដឹង។ ទ្រង់ចាត់ហោរាម្នាក់ឲ្យទៅចូលគាល់ស្ដេច។ តែហោរា ណាថាន់ បានចូលដំណាក់ស្ដេច ដាវីឌ ដោយការចោទប្រកាន់ភ្លាមៗនោះទេ។ គាត់គ្រាន់តែទូលទ្រង់អំពីរឿងរបស់អ្នកមានម្នាក់ដែលមានហ្វូងចៀម និងហ្វូងគោច្រើន តែបានទៅរឹបយកកូនចៀមតែមួយរបស់អ្នកក្រម្នាក់ដោយអយុត្តិធម៌។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យស្ដេច ដាវីឌ មានចិត្តអាណិតចំពោះជនរងគ្រោះ ហើយមានព្រះទ័យក្រោធចំពោះទង្វើរបស់អ្នកមាន។ បន្ទាប់មក ហោរា ណាថាន់ ក៏បានបញ្ចប់ការនិទានរឿងនោះដោយពាក្យមួយឃ្លាថា «ឯមនុស្សនោះ គឺជាអង្គទ្រង់នេះហើយ» (២សាំយ៉ូអែល ១២:៧)។
«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ចាត់ណាថាន់ ឲ្យទៅឯដាវីឌ»។ ពាក្យមួយឃ្លានេះ គឺជាពាក្យនៃព្រះគុណអស្ចារ្យ! ព្រះយេហូវ៉ាមិនបណ្តោយឲ្យស្ដេច ដាវីឌ ជាអ្នកបម្រើទ្រង់រស់នៅដោយសុខស្រួលក្នុងបាបរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ការប្រឈមមុខដាក់បាបរបស់ខ្លួនឯងមានការពិបាក មិនមែនជាការសប្បាយទេ តែមូលហេតុដែលព្រះទ្រង់ចាត់ហោរាឲ្យទៅជួបស្ដេច ដាវីឌ ព្រោះព្រះអង្គស្រឡាញ់ស្ដេច ដាវីឌ។ ព្រះទ្រង់ប្រទានស្ដេច ដាវីឌ នូវអ្វីដែលទ្រង់មិនសមនឹងទទួល ហើយស្ដេច ដាវីឌ ក៏បានឆ្លើយតប ចំពោះពាក្យសម្ដីរបស់ហោរា ណាថាន់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងការប្រែចិត្តចេញពីបាប។ ដោយសារព្រះទ្រង់បានធ្វើអន្តរាគមន៍ ហើយស្ដេច ដាវីឌ បានសារភាពកំហុសរឿងនេះក៏បានចប់ មិនមែនដោយភាពអស់សង្ឃឹម និងការប្រកាន់ទោស តែដោយការរំដោះ និងព្រះគុណ (ទំនុកតម្កើង ៣២:៥-៦)។ គឺដូចដែលលោកគ្រូ ដេរេក ឃីដន័រ (Derek Kidner) បានសរសេរថា «ភាពធូរស្រាលដែលបានពីការបន្ទាបខ្លួន និងព្រះគុណដែលបានប្រទានមក សម្រាប់ការបន្ទាបខ្លួន...គឺមានតម្លៃលើសជាងអំនួត និងមុខមាត់ដែលអ្នកបានលះបង់»។140
ព្រះទ្រង់ក៏សព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើដូចនេះសម្រាប់យើង ដូចដែលព្រះអង្គធ្វើសម្រាប់ស្ដេច ដាវីឌ ផងដែរ។ យើងប្រហែលខ្លាចបាត់បង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ នៅពេលដែលយើងឈប់លេងល្បែងគ្របបាំងអំពើបាប។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកបណ្តែតបណ្តោយឲ្យអំពើខុសសីលធម៌បន្តមានក្នុងជីវិតអ្នក ទោះអ្នកអាចលាក់បាំងវាពីភ្នែករបស់ពិភពលោកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គ្មានប្រយោជន៍ដែរ។
បើយើងគិតឲ្យបានស៊ីជម្រៅ ដែលលោកីយ៍មើលឃើញ ឬមើលមិនឃើញវាសំខាន់ទេ ព្រោះព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីចិត្តរបស់យើង។ ដោយសារសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះ បានជាទ្រង់តាមរកយើង ហើយមិនបណ្តោយឲ្យយើងបន្តសុខស្រួលក្នុងការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងបះបោរឡើយ។ យើងប្រហែលមិនមានមនុស្ស ដូចហោរាណាថាន់ ដែលព្រះចាត់ឲ្យមកកែតម្រង់យើង តែយើងតែងតែមានព្រះបន្ទូលព្រះនៅចំពោះមុខយើងដែរ «រស់នៅ ហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវណាមានមុខ២...គ្មានអ្វីកើតមកដែលទ្រង់ទតមិនឃើញនោះឡើយ» (ហេព្រើរ ៤:១២-១៣) គឺរាប់បញ្ចូលទាំងមនុស្សដែលបានសរសេរពាក្យពេចន៍ក្នុងព្រះគម្ពីរ និងអ្នកអានពាក្យពេចន៍ទាំងនោះផងដែរ។ ព្រះទ្រង់បើកបង្ហាញបាបរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងនាំវាទៅរកព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យព្រះលោហិតរបស់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់បានលាងសម្អាត។
តើព្រះអង្គកំពុងចង្អុលបង្ហាញបាបអ្វីខ្លះដែលអ្នកមាន? តើអ្នកកំពុងព្យាយាមដោះសា ឬការពារ ឬក៏លាក់បាំងវាឬ? ពេលនេះជាពេលដែលត្រូវបន្ទាបខ្លួនចុះ ហើយឈប់លាក់បាំងវាទៀត។ អត្ថប្រយោជន៍នៃការអត់ទោសបាប មានទម្ងន់ធ្ងន់ជាងបាបរបស់យើងឆ្ងាយណាស់។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ២សាំយ៉ូអែល ១១:១-១២:២៥
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ នេហេមា ៤-៦ និងលូកា ១៩:២៨-៤៨