ព្រឹក
ត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមកដូចសត្វដំរី
ដោយElisa Morgan
March 11, 2025
១កូរិនថូស ១២:២១-២៦
ដើម្បីមិនឲ្យមានសេចក្តីបែកខ្ញែកគ្នាក្នុងរូបកាយឡើយ តែឲ្យអវយវៈទាំងប៉ុន្មាន បានជួយគាំពារគ្នាទៅវិញទៅមក។ ១កូរិនថូស ១២:២៥
នៅពេលយប់មួយនោះ គេបានទូរស័ព្ទមកក្រុមអភិរក្សសត្វដំរី ក្នុងតំបន់អភិរក្សមួយនៅប្រទេសកេនយ៉ា នៅពេលយប់ជ្រៅ ដើម្បីប្រាប់ពួកគេថា មានកូនដំរីមួយក្បាលបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអណ្តូង។ ក្រុមជួយសង្រ្គោះក៏បានមកដល់កន្លែងសម្រែកនៃភាពអស់សង្ឃឹមដែលកំពុងជន់ជោរភាពងងឹត ហើយក៏បានដឹងថា សត្វឆ្កែព្រៃហាយយេណាស បានស៊ីប្រមោយរបស់វាដាច់អស់២ភាគបីហើយ។ គេក៏បានដឹកកូនដំរីនោះទៅកន្លែងមានសុវត្ថិភាព ហើយក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យវាថា ឡងអ៊ូរ៉ូ (Long’uro)ដែលមានន័យថា “របស់ដែលបានដាច់”។ ទោះវានៅសល់ប្រមោយតែ១ភាគ៣ក៏ដោយ ក៏របួសនៅលើប្រមោយរបស់វាបានជាសះស្បើយ ហើយហ្វូងដំរីក្នុងតំបន់អភិរក្សបានទទួលចិញ្ចឹមវាដោយក្តីស្រឡាញ់។ សត្វដំរីមាននិស្ស័យធម្មជាតិពីកំណើតមក ដែលធ្វើឲ្យពួកវាដឹងថា ពួកវាត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ហេតុនេះហើយពួកវាចេះជួយគ្នាក្នុងគ្រាអាសន្ន។
ក្នុងបទគម្ពីរ១កូរិនថូស ជំពូក១២ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់បានពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីរូបកាយរបស់មនុស្ស និងអវយវៈនីមួយៗ ដើម្បីពិពណ៌នាថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ ស្វាគមន៍អំណោយទានដែលមនុស្សម្នាក់ៗមាន ព្រោះអ្នកជឿម្នាក់ៗមានភាពចាំបាច់ ដើម្បីឲ្យរូបកាយទាំងមូលមានដំណើរការ(ខ.១២-២៦)។ បន្ទាប់មក សាវ័កប៉ុលក៏បានបកស្រាយអំពីរបៀបដែលការរូបរួមនៅក្នុងភាពខុសប្លែកគ្នា បានកើតមានយ៉ាងជោគជ័យ។ គាត់បានបង្រៀនថា “ព្រះទ្រង់បានផ្សំរូបកាយ ព្រមទាំងប្រទានឲ្យអវយវៈណាដែលខ្វះ បានប្រសើរលើសជាងទៅទៀត ដើម្បីមិនឲ្យមានសេចក្តីបែកខ្ញែកគ្នាក្នុងរូបកាយឡើយ តែឲ្យអវយវៈទាំងប៉ុន្មាន បានជួយគាំពារគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.២៤-២៥)។
ទោះយើងខ្លាំង ឬខ្សោយ មានសមត្ថភាពច្រើន ឬជាមនុស្សសាមញ្ញក្តី ចូរយើងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក គឺមិនខុសពីសត្វដំរីទេ។—Elisa Morgan
តើអ្នកបានទទួលជំនួយពីមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ នៅពេលណា? តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយអ្នកជឿដទៃទៀត នៅថ្ងៃនេះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យនឹកចាំអំពីតម្លៃរបស់អវយវៈនីមួយៗក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ
ហើយបង្ហាញទូលបង្គំនូវរបៀបទទួល និងផ្តល់ជំនួយ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានកម្លាំងឡើង ដោយសារការរួបរួមគ្នា។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ចោទិយកថា ១៧-១៩ និង ម៉ាកុស ១៣:១-២០
ប្រភេទ
ល្ងាច
ការស្តាយក្រោយ ដែលមានសង្ឃឹម (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
March 11, 2025
«កាលយូដាស ជាអ្នកបញ្ជូនទ្រង់ បានឃើញថា ទ្រង់ជាប់ទោសដូច្នោះ នោះវានឹកស្តាយក៏យកប្រាក់៣០ ទៅឲ្យដល់ពួកសង្គ្រាជ និងពួកចាស់ទុំវិញ ដោយពាក្យថា ខ្ញុំបានជាធ្វើបាប ដោយបញ្ជូនឈាមឥតមានទោសហួសទៅហើយ...វាក៏បោះប្រាក់ចោលទៅក្នុងព្រះវិហារ រួចចេញទៅក្រៅអួលស្ទះស្លាប់ទៅ» (ម៉ាថាយ ២៧:៣-៥)។
តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះលោក យូដាស បន្ទាប់ពីគាត់បានក្បត់ព្រះយេស៊ូវ? «គឺគាត់បានផ្លាប់ប្ដូរគំនិត»។ ឃ្លានេះត្រូវបានគេបកប្រែជាភាសាខ្មែរថា «វានឹកស្តាយ»។ ចិត្តរបស់លោក យូដាស បានផ្លាស់ប្ដូរ គឺហាក់ដូចជាភ្លាមៗ ហើយគំនិតរបស់គាត់ក៏ផ្លាស់ប្ដូរដែរ។
លោក យូដាស បាននាំមនុស្សប្រដាប់ដោយអាវុធចូលសួនច្បាគែតសេម៉ានី មកចាប់ព្រះកាយព្រះយេស៊ូវ យ៉ាងគឃ្លើន តែប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក ទឹកមុខគាត់ក៏បានផ្លាស់ប្ដូរនៅចំពោះមុខសម្ដេចសង្ឃ និងពួកចាស់ទុំនៃសាសន៍យូដា។ ចិត្តដ៏រឹងរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរ ដោយវិញ្ញាណនៃការស្តាយក្រោយ ដែលកំពុងធ្វើទុក្ខព្រលឹងគាត់។
ចូរយើងពិចារណាអំពីរឿងរបស់លោក យូដាស បន្តិច ហើយចូរយើងចាំថា បាបតែងតែនាំមកនូវក្តីសង្ឃឹមក្លែងក្លាយ។ ជាញឹកញាប់អារម្មណ៍របស់យើង នៅមុនពេលយើងធ្វើអំពើបាបខុសពីអារម្មណ៍បន្ទាប់ពីយើងបានប្រព្រឹត្តបាបហើយ។ នេះក៏ជាអារម្មណ៍ដែលលោក អ័ដាម និងនាង អេវ៉ា មានក្នុងសួនច្បារអេដែន បន្ទាប់ពីពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះដែរ។ អ្វីៗដែលពួកគេបានដឹង មុនពេលពួកគេបរិភោគផ្លែនោះ អ្វីដែលពួកគេបានរំពឹងចង់បានក្នុងការបះបោរនោះក៏បានធ្វើឲ្យពួកគេខកចិត្តរកនិយាយមិនចេញ (លោកុប្បត្ដិ ៣:៦-៨)។ ដូចគ្នានេះដែរ អ្វីៗដែលហាក់ដូចជាមានការទាក់ទាញយ៉ាងខ្លាំងចំពោះលោក យូដាស ក្នុងការបញ្ជូនព្រះយេស៊ូវទៅឲ្យសត្រូវរបស់ព្រះអង្គក៏បានក្លាយជាគ្មានតម្លៃទាល់តែសោះក្នុងមួយពព្រិចភ្នែក។
ពេលយើងប្រព្រឹត្តបាប អ្វីៗដែលល្បួង និងការទាក់ទាញអារម្មណ៍យើងឲ្យបះបោរក៏បានកន្លងបាត់ ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។ យើងក៏បានដឹងថា វត្ថុដែលមានពន្លឺចែងចាំងនោះ គឺជាមាសក្លែងក្លាយ។ អ្វីដែលនៅសល់នោះ គឺការពិតដែលថា៖ ខ្ញុំបានធ្វើបាប ទាស់នឹងព្រះដ៏បរិសុទ្ធ ក៏ដូចជាទាស់នឹងក្តីស្រឡាញ់។
ក្នុងការស្តាយក្រោយនោះ យើងមានជម្រើសមួយ គឺការប្រែចិត្ត និងផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងព្រះវិញ ឬបន្តអស់សង្ឃឹម ហើយថ្កោលទោសខ្លួនឯង។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ លោក យូដាស បានរើសយកជម្រើសទីពីរ។ ទោសគាត់ធ្ងន់ណាស់ បានជាមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលគាត់ជួបនឹងប្រកាន់ទោសគាត់ ហើយសំឡេងគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់ឮចាក់ទម្លុះចិត្តគាត់ឲ្យឈឺចាប់ ហើយចិត្តរបស់គាត់ក៏បានប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង។ គាត់បានព្យាយាមសម្រាលទោសខ្លួនឯង ដោយយកថ្លៃឈ្នួលរបស់គាត់ទៅប្រគល់ឲ្យពួកសង្ឃវិញ តែបន្ទុកក្នុងចិត្តគាត់មិនបានធូរស្រាលសោះឡើយ។ គាត់មានអារម្មណ៍ឯកា ហើយគិតថា គ្មានអ្វីអាចជួយគាត់បានជាគាត់សម្រេចចិត្តស្លាប់ ដោយអស់សង្ឃឹម។
ថ្ងៃនេះ អ្នកប្រហែលមានអារម្មណ៍ថា មានបន្ទុកធ្ងន់ ដោយសារបាបរបស់អ្នកផងដែរ។ អ្នកប្រហែលព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង តែបន្ទុកកាន់តែធ្ងន់ឡើង។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចនេះមែន សូមចាំថា អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដូចលោក យូដាស ទេ។ អ្នកអាចងាកបែរទៅរកព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះអង្គប្រទានសេរីភាព និងការអត់ទោសជានឹមដែលងាយ និងបន្ទុកដែលស្រាល (ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០)។ ព្រះគ្រីស្ទបានសុគត គឺដើម្បីប្រោសលោះមនុស្សក្បត់ ដែលមានបាបដូចលោក យូដាស ជាដើម។
គំរូរបស់លោក យូដាស បានផ្តល់ឲ្យនូវការរម្លឹកសម្រាប់យើង នៅពេលណាបាបទាញនាំយើង។ តើមានបាបណាខ្លះដែលកំពុងទាញនាំចិត្តអ្នក នៅពេលនេះ? សូមចាំថា អារម្មណ៍មុនពេលប្រព្រឹត្តបាប មិនដូចអារម្មណ៍បន្ទាប់ពីបានប្រព្រឹត្តបាបនោះទេ។ ពេលណាយើងជួបការល្បួង យើងមានជំនួយ ហើយពេលណាយើងមានកំហុស យើងក៏មានសង្ឃឹម។ ការអត់ទោសរបស់ព្រះអង្គ កំពុងរង់ចាំ ឲ្យយើងស្តាយកំហុស ហើយប្រែចិត្តចេញពីបាប។ អ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើគឺត្រូវងាកបែរមករកព្រះអង្គវិញ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ៥១
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យ៉ូប ២០-២១ និង១កូរិនថូស ៧:២០-៤០