បន្សល់ទុកកេរដំណែល
ដោយAlistair Begg
June 3, 2025
«តែឯអ្នក ចូរឲ្យមានគំនិតនឹងធឹង ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់វិញ ចូរទ្រាំទ្រនឹងសេចក្តីលំបាក ចូរឲ្យអ្នកធ្វើការជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អចុះ ព្រមទាំងបំពេញការងាររបស់ខ្លួនគ្រប់ជំពូកផង» (២ធីម៉ូថេ ៤:៥)។
យើងម្នាក់ៗកំពុងតែបន្សល់ទុកកេរដំណែលអ្វីមួយ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងកំពុងតែបន្ថែមពណ៌ពីលើរូបគំនូរនៃជីវិតរបស់យើង។ ហើយនៅទីបំផុត ពេលណាយើងលាចាកពីនេះលោកទៅ ការសម្រេចចិត្ត ការរួមចំណែក អាទិភាពរបស់យើងនឹងបន្សល់ទុកនៅ យ៉ាងហោចណាស់បានមួយរយៈពេលសម្រាប់ឲ្យអ្នកដទៃយកមកត្រិះរិះពិចារណា។
នៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រទី២ដែលសាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរផ្ញើទៅលោក ធីម៉ូថេ យើងឃើញពាក្យផ្ដាំផ្ញើរបស់បុរសមានវ័យចំណាស់ជាងលោក ធីម៉ូថេ ដែលជីវិតគាត់ជិតដល់ទីបញ្ចប់។ គាត់ថា «ដ្បិតខ្ញុំកំពុងតែត្រូវច្រួចចេញ ឯពេលវេលាដែលខ្ញុំត្រូវលាទៅ ក៏បានមកដល់ហើយ» (២ធីម៉ូថេ ៤:៦)។ ក្នុងបរិបទនេះ គាត់កំពុងលើកទឹកចិត្តលោក ធីម៉ូថេ ឲ្យរស់នៅដោយមានការទទួលខុសត្រូវច្បាស់លាស់ ឲ្យពិចារណាអំពីកេរដំណែលរបស់គាត់ និងពិចារណាអំពីកេរដំណែលល្អ និងអាក្រក់ ដែលបានបន្សល់ទុកដោយមនុស្សជាច្រើនដែលសាវ័ក ប៉ុល បានជួប។
ក្នុងជំពូកដំបូងនៃកណ្ឌគម្ពីរនេះ សាវ័ក ប៉ុល បានរម្លឹកលោក ធីម៉ូថេ ថា «អ្នកដឹងដំណឹងថា ពួកអ្នកដែលនៅស្រុកអាស៊ីទាំងប៉ុន្មានបានបោះបង់ចោលខ្ញុំហើយ ក្នុងពួកគេមានឈ្មោះ ភីកេល៉ុស និងហ៊ើម៉ូគេន» (២ធីម៉ូថេ ១:១៥)។ ព្រះគម្ពីរបាននិយាយអំពីបុគ្គលទាំងនេះតែម្តងប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីកត់ទុកអំពីការពិតដែលថា ពួកគេបានរត់ចោលបុរសម្នាក់ដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ។ សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានដាស់តឿនលោក ធីម៉ូថេ ឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះមនុស្សដូច ហ៊ីមេនាស និង ភីលេត ដែល «សម្ដីគេនឹងស៊ីរូងដូចជាដំបៅក្លាយ» ឬមនុស្សដូច អ័លេក្សានត្រុស ជាជាងស្មិត ដែលបានធ្វើបាបគាត់ជាច្រើនណាស់ (២:១៧-១៨ ៤:១៤)។ ពេលណាយើងមើលទៅរូបភាពរបស់មនុស្សទាំងនោះ យើងឃើញកេរដំណែលនៃការរត់ចោលគ្នា ការបង្រៀនខុសឆ្គង និងការទាស់ប្រឆាំងនឹងដំណឹងល្អ។
ប៉ុន្តែ សំបុត្ររបស់សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានលើកឡើងអំពីមនុស្សដែលបន្សល់ទុកកេរដំណែលដែលមានប្រយោជន៍ផងដែរ។ ឧទាហរណ៍៖ លោកយាយ ឡូអ៊ីស អ្នក អ៊ើនីស ដែលបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់ដែលសាវ័ក ប៉ុល បានជឿជាក់ថា លោក ធីម៉ូថេ បានទទួលកេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿនោះហើយ (២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ដូចគ្នានេះដែរ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកទឹកចិត្តសិស្សរបស់គាត់ឲ្យនឹកចាំលោក អូនេសិភ័រ ដែលលំហើយចិត្តគាត់ជាញឹកញយ ក៏មិនបានខ្មាសគេដោយព្រោះចំណងរបស់គាត់ដែរ កាលគាត់នៅក្រុងរ៉ូម នោះលោក អូនេសិភ័រ ក៏បានខ្នះខ្នែងរកគាត់ទាល់តែឃើញផង (ខ.១៦-១៧)។ លោក អូនេសិភ័រ បានបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿ សេចក្តីក្លាហាន និងការប្ដេជ្ញាចិត្ត។ លោក អូនេសិភ័រ ជាមនុស្សគោរពពាក្យសម្ដី និងជាមនុស្សដែលសាវ័ក ប៉ុល អាចពឹងផ្អែកបាន។
យើងរាល់គ្នាកំពុងបន្សល់ទុកកេរដំណែល។ ពេលណាយើងដើរចេញពីបន្ទប់មួយ យើងបន្សល់ទុកនូវក្លិនដ៏ក្រអូបនៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលសាយភាយឲ្យគេបានស្គាល់អង្គទ្រង់គ្រប់ទីកន្លែង (២កូរិនថូស ២:១៥-១៦) ពុំនោះទេ យើងកំពុងបន្សល់ទុកនូវក្លិនមិនសូវល្អ ដែលជាការលើកតម្កើងខ្លួនឯង ឬល្អតែពាក្យសម្ដី ឬក៏មិនបានធ្វើអ្វីជាដុំកំភួនថ្វាយព្រះអង្គ។ កេរដំណែលនៃភាពស្មោះត្រង់ ការកោតខ្លាចព្រះ សេចក្តីសប្បុរស ភាពស្មោះត្រង់ ភាពស្អាតស្អំ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសន្តិភាព ជាកេរដំណែលដែលគេនឹងនឹកចាំដោយក្តីស្រឡាញ់។ ប៉ុន្តែ ដែលសំខាន់បំផុតនោះ កេរដំណែលនោះនឹងចង្អុលបង្ហាញមនុស្សឲ្យងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលការរស់នៅរបស់ពួកគេមានសារៈសំខាន់បំផុតចំពោះទ្រង់។
កេរដំណែលកើតចេញពីការសម្រេចចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីនាំមកនូវការផ្លាស់ប្ដូរថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ ដោយស្រឡាញ់ព្រះអង្គ និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើង ដោយស្វែងរកសន្តិភាព និងនិយាយអំពីព្រះអង្គ។ នៅថ្ងៃនេះ អ្វីដែលអ្នកធ្វើនឹងបានធ្វើជាផ្នែកមួយដ៏តូច ឬធំនៃកេរដំណែលរបស់អ្នក។ សរុបមក យើងមិនដឹងថា យើងនឹងបង្កើតកេរដំណែលចុងក្រោយ ដើម្បីបន្សល់ទុកពេលយើងលាចាកលោក នៅពេលណាទេ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទីតុស ២:២-១៤
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ហូសេ ៩-១១ និងម៉ាថាយ ១៩