ធាតុពិតនៃការសោកសង្រេង (សៀវភៅសេចក្តីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
June 14, 2025
«កាលព្រះយេស៊ូវឃើញនាងយំ ព្រមទាំងពួកសាសន៍យូដា ដែលមកជាមួយនឹងនាងផង នោះទ្រង់មានសេចក្តីរំជួលទាំងក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យ។ ហើយមានព្រះបន្ទូលសួរថា អ្នករាល់គ្នាបានយករូបបុគ្គលទៅទុកឯណា គេទូលឆ្លើយថា ព្រះអម្ចាស់ សូមយាងទៅទតមើល។ ព្រះយេស៊ូវក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែង» (យ៉ូហាន ១១:៣៣-៣៥)។
ភាពសោកសង្រេង «គឺជាការកើតទុក្ខដោយសារការបាត់បង់ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតរង្គោះរង្គើ។ ការសោកសង្រេងពុះច្រៀកជីវិតយើងជាចំរៀកៗ។ វាអង្រួនជីវិតឲ្យរង្គើពីលើដល់ក្រោម។ វាធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់ភាពនឹងនរ ប្រៀបដូចជាក្រណាត់ដែលរហែកនៅត្រង់ថ្នេរ។ ជាការពិតណាស់ ការសោកសង្រេងគឺជាការឆ្លងកាត់ការបាត់បង់ដែលធ្វើឲ្យជីវិតប្រេះស្រាំ»។1 អ្នកប្រហែលជាបានដកពិសោធន៍ជាមួយការសោកសង្រេងរួចហើយ។ ខ្ញុំនៅចាំថា វាបានឈ្លានពានជីវិតខ្ញុំក្នុងវ័យជំទង់ កាលម្តាយខ្ញុំលាចាកលោក។ គ្មានអ្វីដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការសោកសង្រេងជាងនេះឡើយ។
ទោះអ្នកទើបតែទទួលជឿព្រះអង្គ អ្នកក៏អាចដឹងថា សេចក្តីជំនឿមិនបានការពារយើងឲ្យរួចផុតពីការសោកសង្រេងឡើយ។ ក្នុងសំបុត្រសាវ័ក ប៉ុល ក៏បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំ គាត់ក៏បាននិយាយអំពីការភ័យខ្លាចបាត់បង់លោក អេប៉ាប្រូឌីត ជាមិត្តសម្លាញ់គាត់យ៉ាងដូចនេះថា «គាត់បានឈឺមែនស្ទើរតែនឹងស្លាប់ផង តែព្រះទ្រង់អាណិតមេត្តាដល់គាត់មិនមែនដល់គាត់តែ១ គឺដល់ខ្ញុំដែរ ដើម្បីមិនឲ្យខ្ញុំកើតទុក្ខជាខ្ជាន់ៗឡើយ» (ភីលីព ២:២៧)។ សាវ័ក ប៉ុល មានការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត ពេលដែលគាត់គិតដល់ការបាត់បង់ជីវិតរបស់លោក អេប៉ាប្រូឌីត។ គាត់ដឹងថា សេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាចុងបញ្ចប់ទេ ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ការពិបាកចិត្តកើតមាន នៅពេលដែលយើងជួបការបាត់បង់ ឬសូម្បីតែនៅពេលដែលយើងគិតអំពីការបាត់បង់នោះក៏ដោយ។
ការសោកសង្រេងនាំឲ្យមានការលំបាក ដោយសារអ្វីមួយបានបាត់បង់ ហើយក្តីអំណរខ្លះក៏បានបាត់បង់ ដោយមិនទាន់អាចធ្វើឲ្យមានឡើងវិញបាន។ ប៉ុន្តែ យើងក៏ដឹងដែរថា ព្រះគម្ពីរបានចែងយ៉ាងច្បាស់ អំពីការសោកសង្រេង ប៉ុន្តែនឹងមានការប្រោសលោះដែលធ្វើឲ្យយើងមានក្តីអំណរលើសនេះទៀត។ ហើយយើងដឹងថា ការសោកសង្រេង គឺជារឿងដែលមានពិតមែន ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានឆ្លងកាត់ដោយផ្ទាល់។ កាលព្រះយេស៊ូវឈរនៅមុខផ្នូររបស់មិត្តសម្លាញ់ទ្រង់ឈ្មោះ ឡាសា ទ្រង់ជាអង្គទីពីរនៃព្រះត្រៃឯកបានសោកសង្រេងជាមួយអ្នកដែលជួបជុំគ្នានៅទីនោះ។ ទោះព្រះអង្គហៀបនឹងប្រោសលោក ឡាសា ឲ្យរស់ឡើងវិញក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែព្រះកន្សែង ព្រោះព្រះអង្គពិតជាមានព្រះទ័យសោកសៅមែន។ អាថ៌កំបាំងក្នុងរឿងនេះ គឺស្ថិតនៅត្រង់ថា ព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈជាមនុស្ស ដូចយើងខ្លាំងណាស់បានជាព្រះអង្គសម្រក់ព្រះនេត្រ នៅចំពោះមុខនៃការបាត់បង់ជីវិតរបស់មិត្តសម្លាញ់របស់ព្រះអង្គ។
ព្រះគម្ពីរបាននាំឲ្យយើងស្គាល់រឿងពិតនៃជ័យជម្នះ ដែលព្រះគ្រីស្ទមានមកលើសេចក្តីស្លាប់ និងផ្នូរ តែមិនបានបង្ហាញយើងថា ព្រះអង្គមានជ័យជម្នះដោយគ្មានព្រះទ័យអាណិតនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោក អាលេក ម៉ូតយ័រ (Alec Motyer) បានពិពណ៌នាក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ថា «ការស្រក់ទឹកភ្នែក គឺជាទង្វើដ៏សមរម្យសម្រាប់អ្នកជឿព្រះ។ តាមពិតពួកគេគួរតែស្រក់ទឹកភ្នែកឲ្យកាន់តែច្រើនជាងនេះទៀត ព្រោះគ្រីស្ទបរិស័ទស្គាល់ និងឲ្យតម្លៃមកលើអារម្មណ៍នីមួយៗលើសអ្នកដទៃ។ ទោះអារម្មណ៍សប្បាយ ឬទុក្ខសោក គឺលើសអ្នកដែលមិនបានស្គាល់ភាពស្រទន់ និងភាពរស់រវើកនៃព្រះគុណរបស់ព្រះ»។2
យើងមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ ពេលបានដឹងការពិតដែលថា មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ដែលបានស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទកំពុងនៅជាមួយព្រះអង្គ ប៉ុន្តែយើងនៅមានការឈឺចាប់ចំពោះការបាត់បង់ និងភាពឯកោរបស់យើង។ យើងបន្តស្រេកឃ្លានចង់ឲ្យថ្ងៃនោះឆាប់មកដល់ គឺថ្ងៃដែលការឈឺចាប់នោះលែងមានទៀត។ ទំរាំដល់ថ្ងៃនោះ យើងអាចរកឃើញការកម្សាន្តចិត្តដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជា «មនុស្សទូទុក្ខ ហើយក៏ធ្លាប់ស្គាល់សេចក្តីឈឺចាប់» (អេសាយ ៥៣:៣)។ ខណៈពេលដែលយើងមើលទៅព្រះអង្គធ្វើជាគំរូយើង ហើយដឹងថា ព្រះអង្គជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ និងជាជីវិត (យ៉ូហាន ១១:២៥) ហើយយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ការដឹងដូចនេះ បានជួយឲ្យការសោកសង្រេង និងក្តីសង្ឃឹមអាចដើរទន្ទឹមគ្នាក្នុងចិត្តយើង។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ូហាន ១៤:១-៧
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ យេរេមា ២៥-២៦ និងម៉ាថាយ ២៥:១-៣០