១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៦-២៤
កុំឲ្យពន្លត់ព្រះវិញ្ញាណ។ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:‌១៩
មានក្មេងជំទង់ឈាមរាវបីនាក់ បានចូលក្នុងរូងក្រោមដីមួយកន្លែង ដែលមានប្រព័ន្ធខ្វាត់ខ្វែងជាប់នឹងរូងភ្នំដំរីមែនម៉ត។ លោក ពូ ហ្វ្រ៊ែង (UNCLE FRANK) គឺជាអ្នកចូលរូងភ្នំ មានបទពិសោធន៍ច្រើន ហើយក៏មានការយល់ដឹងច្រើនអំពីផ្នែកនេះ។ គាត់បានរួមដំណើរជាមួយពួកគេ។ គាត់ស្គាល់កន្លែងដែលចោទខ្លាំង និងចំណុចដែលមានគ្រោះថ្នាក់ ហើយក៏តែងតែប្រាប់អ្នកទាំងបីឲ្យទៅតាមគាត់ តែពួកគេនៅតែដើរឆ្ងាយពីគាត់។
គាត់ក៏បានបន្ថយពន្លឺភ្លើងពិល ដែលគាត់បានពាក់នៅលើក្បាលគាត់ ហើយសម្រេចចិត្តឈប់ណែនាំពួកគេទៀត។ មិនយូរប៉ុន្មាន ក្មេងប្រុសទាំងនោះក៏បានដឹងថា ពួកគេបានវង្វេងចេញពីអ្នកនាំផ្លូវរបស់ខ្លួន។ ពួកគេក៏បានស្រែកហៅឈ្មោះគាត់ ទាំងអារម្មណ៍តក់ស្លុត តែមិនបានឮគាត់ឆ្លើយសោះ។ ទីបំផុតពួកគេក៏បានឃើញពន្លឺភ្លើងពិលរបស់គាត់ភ្លឹបភ្លែតៗពីចម្ងាយ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ និងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្តភ្លាម! ឥឡូវនេះ ពួកគេបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីដើរតាមអ្នកនាំផ្លូវរបស់ពួកគេ។ 
រឿងពិតមួយនេះអាចធ្វើជារឿងប្រៀបប្រដូច អំពីរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ យើងងាយនឹងជួបការល្បួងឲ្យដើរតាមផ្លូវវាង ចេញពីសម្លេងដែលត្រាស់ហៅយើង ឲ្យដើរតាមព្រះមួយអង្គដែលមានបន្ទូលថា “ចូរមកតាមខ្ញុំ” (ម៉ាថាយ ១៦:២៤)។ សម្លេងនោះគឺជាសម្លេងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលគង់នៅក្នុងកូនរបស់ព្រះ (កិច្ចការ ២:៣៨-៣៩)។
ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ មិនដែលបោះបង់យើងចោលឡើយ តែយើងច្រើនតែមិនអើពើចំពោះការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើង កុំឲ្យពន្លត់ព្រះវិញ្ញាណ (១ថែស្សាឡូនិច ៥:‌១៩)។ ផ្ទុយទៅវិញ “ចូរអរសប្បាយជានិច្ច ចូរអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ ចូរអរព្រះគុណក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់” (ខ.១៦-១៨)។ ពេលណាយើងធ្វើដូចនេះ យើងនឹងបានដើរតាមអ្នកនាំផ្លូវយើង ដែលជា “ព្រះនៃសេចក្តីសុខសាន្ត” ដែលញែកយើងជាបរិសុទ្ធសព្វគ្រប់” (ខ.២៣)។ យើងមិនសម្រេចការនេះដោយខ្លួនឯងបានទេ ព្រោះនេះជាការងាររបស់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា “ព្រះដែលបានហៅអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់ស្មោះត្រង់ ទ្រង់នឹងធ្វើសំរេចការនោះ” (ខ.២៤)។—TIM GUSTAFSON

តើអ្នកបានព្រងើយកន្តើយចំពោះព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដូចម្តេចខ្លះ?
 តើអ្នកអាចដើរតាមព្រះអង្គ កាន់តែជិតស្និទ្ធដូចម្តេចខ្លះ? 
ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យដើរតាមព្រះអង្គ យ៉ាងប្រកិត ដោយការផ្តោតចិត្តចំពោះព្រះអង្គ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : យ៉ូប ៣៨-៤០ និង កិច្ចការ ១៦:១-២១