ធូលីដី និងធ្នឹមក្នុងភ្នែក (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
September 26, 2025
«ធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នក ដែលមើលធ្នឹមក្នុងភ្នែកខ្លួនមិនឃើញ អាចនិយាយទៅប្អូនបានថា ប្អូនអើយ ឲ្យអញយកកំទេច ពីភ្នែកឯងចេញដូច្នេះ ឱអ្នកមានពុតអើយ ចូរយកធ្នឹមពីភ្នែកអ្នកចេញជាមុនសិន នោះទើបនឹងបានឃើញច្បាស់ អាចនឹងយកកំទេចចេញពីភ្នែកប្អូនអ្នកបានដែរ» (លូកា ៦:៤២)។
ខ្ញុំនៅចាំពេលដែលខ្ញុំអង្គុយប្រឡង។ ខ្ញុំយកក្រដាសវិញ្ញាសាមកមើល ហើយភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានដឹងថា អ្នកដទៃមានអារម្មណ៍ពិបាក នៅក្នុងការឆ្លើយសំណួរដូចខ្ញុំដែរឬទេ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ពេលដែលបានឮលោកគ្រូណែនាំខ្ញុំ កុំឲ្យរវល់មើលទៅអ្នកដទៃ តែឲ្យផ្ដោតទៅលើខ្លួនឯងបានហើយ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលក្នុងន័យស្រដៀងនេះផងដែរ នៅក្នុងបទគម្ពីរ លូកា ៦:៤២ ដោយព្រះអង្គប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូច ដើម្បីបង្រៀនគេឲ្យដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់ខ្លួនឯងជាមុនសិន មុននឹងព្យាយាមបើកបង្ហាញអំពើបាបរបស់អ្នកដទៃ។ ព្រះអង្គបានប្រើពាក្យ «កំទេច» ច្រើនតែសំដៅទៅលើកំទេចឈើ ឬធូលីដី។ ប៉ុន្តែ ពាក្យ «ធ្នឹម» គឺសំដៅទៅលើឈើធំវែងសម្រាប់ទ្រទម្ងន់ ក្នុងសំណង់ផ្ទះ ឬសំណង់អ្វីមួយ។ បើខ្ញុំមានធ្នឹមក្នុងភ្នែកខ្ញុំ នោះខ្ញុំប្រាកដជាត្រូវផ្ដោតចិត្តមកលើវា ជាជាងខ្វល់អំពីកំទេចឈើក្នុងភ្នែកអ្នកដទៃ។ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្សមានបាប យើងងាយនឹងគិតថា យើងមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាខាងវិញ្ញាណរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ មុនពេលយើងដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់យើង។ តែព្រះគ្រីស្ទមិនបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យផ្ដោតចិត្តជាចម្បង និងជាដំបូង ទៅលើកំទេចនៅក្នុងភ្នែករបស់អ្នកដទៃនោះទេ។ ទេ! ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា យើងត្រូវតែឧស្សាហ៍ពិនិត្យមើលខ្លួនឯង ផ្អែកទៅលើការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ និងតាមស្តង់ដារដែលព្រះអង្គបានកំណត់។ យើងពិបាកធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងបទគម្ពីរនេះណាស់។ ជួនកាល យើងប្រហែលជាបង្ហាញកំហុសរបស់អ្នកដទៃ ដោយក្លែងបន្លំធ្វើជាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះស្ថានភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ បើយើងទទួលស្គាល់បាបរបស់ខ្លួនឯងយ៉ាងតឹងរ៉ឹង ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ទេ នោះយើងជាមនុស្សមានពុតហើយ! យើងច្រើនតែយល់ច្រឡំថា បើខ្ញុំអាចរកឃើញកំហុសរបស់អ្នក ហើយប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់អ្នក នោះខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់ខ្ញុំទេ។ ការនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃអំពីស្ថានភាពគួរឲ្យភ័យខ្លាច មានភាពងាយស្រួលជាងការប្រឈមមុខដាក់បញ្ហារបស់ខ្លួនឯង។
បើយើងពិតជាចង់ជួយអ្នកដទៃមែន យើងត្រូវតែត្រៀមខ្លួនប្រឈមមុខដាក់ភាពគួរឲ្យភ័យខ្លាចនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង ដើម្បីទទួលស្គាល់ថា «គ្រាប់ពូជទាំងអស់នៃអំពើបាបរបស់ខ្ញុំ គឺបានដុះចេញពីក្នុងចិត្តខ្ញុំមក»។1 ពេលយើងយល់ និងជឿដូចនេះហើយ យើងអាចចូលទៅរកអ្នកដទៃ ដោយឈរនៅកន្លែងទាប ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការបន្ទាបខ្លួនពិតប្រាកដ ជាជាងឈរនៅលើកន្លែងខ្ពស់ ដែលជាការតាំងខ្លួនជាអ្នកត្រឹមត្រូវ។ ផ្នត់គំនិតទាំងពីរនេះ គឺពិតជាខុសគ្នាខ្លាំងណាស់។
ខគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ពួកចៅហ្វាយ ២០-២៥
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ អេសេគាល ១៦-១៧ និងយ៉ូហាន ១១:២៨-៥៧